23.02.2016, Wągrowiec

25.03.2015, Warszawa, Polska

Już sam udział w Kolosach był dla nas dużym wyróżnieniem. Na tym jednak się nie skończyło, bo dopadł nas Paweł Drozd z Radiowej Trójki:

My już co prawda od dość dawna jesteśmy domatorami, jednak nasza azjatycka podróż przeżywa drugą młodość. Jeździmy z opowieściami na różne pokazy, prelekcje, slajdowiska, prezentujemy w szkołach, bibliotekach i podróżniczych festiwalach.

Ostatnim były gdyńskie Kolosy, na których zostaliśmy uhonorowani wyróżnieniem w kategorii podróże. Przyznanie tego wyróżnienia było dla nas wielkim, miłym zaskoczeniem. Tym bardziej że nasza prezentacja miała miejsce w piątek trzynastego, dokładnie 9 miesięcy po naszym powrocie do Polski (wtedy też był piątek 13). Prawie jakby coś się urodziło.

31.07.2014, Wągrowiec, Polska

Coś dla tych którzy chcieliby wiedzieć, jak spisywał się namiot w czasie 14-miesięcznej tułaczki. Nasz test dla polskiego producenta - firmy Marabut, która zasponsorowała nam namiot Atacama - klik

Zapraszamy Was do zapoznania się z ostatnią już częścią galerii z naszej azjatyckiej podróży. Oto Singapur :-)

Już w domowym zaciszu przygotowaliśmy dla Was galerię zdjęć z Indonezji - zapraszamy do oglądania!

Olo właśnie rozkręca rower. Na szczęście da się go złożyć na pół i poleci z nami jako zwykły bagaż. Może niektórzy dziwią się czemu zabieramy ze sobą te 30 kilogramów złomu (tak, aż 30), nawet sami mamy go trochę dość, ale zostawić po prostu nie mamy serca, tyle z nami przejechał!

21 324km, licznik wyzerował się kilka razy, ale działał aż do samego Singapuru. Chyba wiedział, że to już koniec, bo umarł tuż za granicć i Sumatry nam nie policzył. 1 rok, 2 miesiące i 10 dni. Przejechanych 16 państw, w tym jeszcze ukraiński Krym, który już nigdy nie będzie taki sam, kazachskie stepy, gdzie każdy minuta jest taka sama, rosyjską tajgę w której żarły nas komary, pustynię Gobi biczującą nas piaskiem po twarzy, wdychaliśmy chiński smog, pchaliśmy rower po górach Korei i Japonii, a na koniec gotowaliśmy się w południowoazjatyckich tropikach. Wszystkie te wrażenia są bezcenne. Jeden dziadek w Rosji powiedział, że on nie pojechałby nawet jakby mu zapłacili milion dolarów. Oj, nie wiedział biedak co mówi. My poświęciliśmy całe nasze oszczędności. I potwierdzamy kilka życiowych banałów, na przykład ten, że żałuje się rzeczy, których się nie zrobiło, a nie odwrotnie i że najtrudniej zrobić pierwszy krok (reszta to jazda z górki) no i że wszystko co dobre kiedyś się kończy i według nas wtedy smakuje najlepiej. Dodamy też, że dużo frajdy sprawiała świadomość, że ktoś interesuje się tym, co tam u nas słychać. Tym razem to już jedno z ostatnich obwieszczeń, wracamy! Wylot dzisiaj, tj. 11.06 z Singapuru, przez Bombaj i Brukselę do Berlina. W Polsce będziemy już 12.06!

Na zakończenie jeszcze cała wyprawa w skrócie, czyli kolejne pełne tysiące przejechanych kilometrów:

1. Ukraina, 2. Ukraina, 3. Rosja,

4. Kazachstan, 5. Rosja, 6. Rosja,

7. Rosja, 8. Mongolia, 9. Mongolia,

10. Chiny, 11. Korea, 12. Japonia,

13. Japonia, 14. Hong-Kong, 15. Chiny,

16. Wietnam, 17. Laos, 18. Tajlandia,

19. Tajlandia, 20. Tajlandia, 21. Malezja

Meldujemy się z największego miasta Sumatry Zachodniej. Na wschodzie przemierzaliśmy ogromne połacie upraw palmy olejowej, minęliśmy kilka większych miast i dziesiątki małych wiosek.

Kilka dni temu udało nam się przekroczyć równik! Przechodzi akurat przez wysokie pasmo górskie oddzielające wschód Sumatry od zachodu, a ukryty jest gdzieś w gęstej tropikalnej dżunglii.

Jechaliśmy z włączonym GPSem, żeby go nie przeoczyć. Równik oznaczony był jedynie czerwono-białą kulką bez żadnego opisu, ustawioną nieco na północ od prawdziwego środka Ziemi (pewnie nie było GPSów jak ją stawiali).

Po drodze spotykamy profesjonalną indonezyjską grupę cyklistów, którzy też jadą do Padangu, ale nieco inną droga więc wymieniamy telefony i spotykamy się z nimi następnego dnia w mieście.

Poznajemy Afifa, który organizuje nam aż trzy noclegi, w tym jeden w szkole razem z resztą załogi rowerowej.

Wybieramy się w niedzielę na wycieczkę po mieście, wieczorem jemy wspólny obiadek (w Indonezji nie używa się sztućców), a rano całą górę durianów (słowo durian wywołuje okrzyki radości, owoc uwielbiany przez wszystkich). Słowem bardzo miły weekend. Indonezyjczycy są weseli, nieco dziecinni, szczerzy i nigdy się nie spieszą. Początkowo nawet nas to wkurzało, na przykład gdy jadąc słyszymy częste "hello mister", czy samo "mister", gdy długo czekaliśmy na swoją porcję w knajpce, albo chcąc kupić bilet na prom mijaliśmy armię krzykaczy przywołujących klientów do swoich okienek.

Jedziemy dzisiaj w stronę ładnego wulkanicznego jeziorka. O noclegi się nie martwimy, bo tubylcy są chętni do pomocy, przenocują w swoim domu, kanciapie albo pod daszkiem. Sumatra jest fajna, czuć swojski klimat, trochę jak nad rosyjskim Bajkałem. Zagranicznych turystów nie ma prawie wcale, a są góry, wulkany i miasteczka z oryginalną architekturą. Szkoda, że musimy już wracać!